Lilian

maandag, augustus 10, 2009

14 - Schuldbewust

Wij hebben besloten, dat we elkaar in dit schrijven
geen naam toekennen. Wij hebben geen moeders, geen vaders
meer. Zij zijn heengegaan, lang voordat wij ons in deze
tijd een naam konden toedichten. De namen die wij ooit
gekregen hebben, wij hebben er geen weet van gehad.
Wij moesten door het leven, vergaan, zoals wij meer wel
hebben afgedaan, tot stof. Dat, terwijl wij op deze
aardkloot op zoek waren naar wie, wat wij zijn, zijn wij in
wezen enkel alleen maar wij. Maar als ik mij een naam
had willen geven, had ik Madeleine geheten.

Aan hem had ik iets Duitsers toegeschreven. Niet heel groots,
eerder kort en klein. De naam Anton had ik gelaten
hem in dit vers best toebedacht, al kreeg ik maar één kans
om in één ademtocht één Jood van de dood te weten.

=
14 regels x 14 lettergrepen

Yeti

Sta jij erop. Dat ik het weet
terwijl ik goed bedoeld
het bloedend vlees laat wapperen
over Nepal en Tibet.

Kan het niet plaatsen. Niet altijd.
Nooit heb ik echt geweten wat
ik zou gaan zeggen als de vragen kwamen
en laat daarom het ongezegde
achter in mijn schoot.

De ganzen gakken
in de Himalaya. Ik weet van Himalaya.
Kennis is geen macht, ook nooit geweest.
Toegepast was ze meer iets voor de reuzen.

Maar als de aarde uit mijn platte buik
de eeuwigheid haalt
ben jij de eerste.
dat je het weet.

14 - Het dorp

Er is niets dat overblijft. Niets, behalve bitterheid.
De verveling hangt aan het verdorde gras, aan vogels
wier vleugels we groen en geel denken, een soort van groengeel
waarvan je zou kunnen vermoeden dat het iets van ons
binnenste prijsgeeft. Niets is minder waar. Hier in dit dorp
schijten honden in de goot, staat een huisarts lang te koop
hangen geraniums en petunia’s om en om
in bruine baskets, lopen mensen overdag netjes
rondjes op het goed onderhouden bleke zebrapad.

Dit dorp is verslagen. Verlaten. Het is dat je weet
dat er mensen leven anders zou je denken dat men
uitgestorven was. Buiten is binnen hier, buiten wacht
op wat we zelf zijn, wat we ooit gewoon geworden zijn.
Dat wat achterblijft achtervolgt ons in onze schaduw.

==

14 regels x 14 lettergrepen

Zonverband

De zon wordt met van alles vergeleken
maar nergens ligt ze schijnbaar verlegen
zo zeker tussen wolken als aan de grens
en vertelt haar verhaal mij
met een lijf om jaloers op te zijn
(ze is veel mooier dan waar ik mezelf vind)
dat elke vezel zich van haar hart
afzet op mijn opgepoetst ego dat bestaat
uit bruin water wit water en water