Dit, neem ik aan, verwacht je van mijn naam:
gering geluk, een paar ontblote woorden,
een kist, wat lijken, reeds vergane oorden.
Ik schilder graag, ik weet het en ik schaam
mij diep, maar ja, ik wil een lege maag
en vleugels om in roze inkt te dopen,
mijn lippen vol van lief uit Hindeloopen,
op voet van oorlog met een sarcofaag.
Dus werp ik mij op tot een eendagsvlieg,
een kladderaar en ach: ‘Ich liebe mich’.
Vandaar ontspoor ik aan de luie aarde,
vergaar mijn wormen, grond en wat verjaarde.
Een glimlach die ik in een kwab bewaarde;
die van de doden niets dan goeds en wieg.
