donderdag, september 08, 2016
The call of the drums and pipers
Dit is van mij
zei je
het verandert niet
ook niet als de grond
mijn lijf
mijn herinnering
begraaft
vertel me
nog eens
over je vrolijke dans
met de takken
de muziek die
in de wind de bladeren droeg
hoe je
door de straten van Edinburgh
ons feest vierde
-The call of the drums and pipers-
alsof bontgekleurde vogels
hun meest muzikale liederen floten
hoe je destijds vroeg
daar aan het water
of de pelikaan
de legende waardig
werkelijk bloed uit haar borst
liet vloeien
voor haar pasgeboren jong
Dat, dat was van mij
is van mij
en hoe je me nu verliest
in zilte tranen
het schreien zo intens
we over en in elkaar
zonder aarzelen
ja zeggen
hartgrondig ja
dat je me los zal laten
overgeeft
al wil je niet
jij verandert niet
in mij
hoor je me
niet alle jaren
alle jaren niet
De grandeur
kartonnen geur in je huid versmelt
doordrenkt zweet als verloren hoop
verbrast door geuzelambiekskes
heeft je waardigheid stem verloren
tien jaar trottoirs en parkbankjes vervloekt
jij, de grand seigneur een verstild figurant
loop je krommer dan atlas ooit deed
groef je eigenzinnigheid zijn eigen graf
je zuchten verloochenen je jobsgeduld
het curieuze grahambrood kaamt al dagen
alleen het koperstuk in je hand herinnert
de grandeur die overvloedigheid betaalde
doordrenkt zweet als verloren hoop
verbrast door geuzelambiekskes
heeft je waardigheid stem verloren
tien jaar trottoirs en parkbankjes vervloekt
jij, de grand seigneur een verstild figurant
loop je krommer dan atlas ooit deed
groef je eigenzinnigheid zijn eigen graf
je zuchten verloochenen je jobsgeduld
het curieuze grahambrood kaamt al dagen
alleen het koperstuk in je hand herinnert
de grandeur die overvloedigheid betaalde
Christelijk schoeisel
Pumps
de City stalk
Buffalo Billy's
Burn en out schoenen
Hyperventilatieslippertjes
Goksandalen
Fastfoodstappers
AEX-klaploper
Leengoedkoper Bovenknoper
Vandaag keek ik schoenen
diep in de ogen
De benen
zeiden me niets
veters wel of
gespen gekromd
dat ze modern waren
bovenal versleten werk
totdat ik die advertentie las
het 'op is op'
Romeins gesteld
'In de aanbieding:
Vaticaanse uitschuivers
Zo goed als rooms'
Gezegende veters, goddelijke gesp
daar zou ik zo verliefd op kunnen worden
vrijdag, september 02, 2016
woensdag, augustus 10, 2016
Nu ik van deze stad ben geworden
Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.
Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.
Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.
Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.
Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.
Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.
Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.
Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.
Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.
Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.
WAK 2016
De stad start haar trage striptease. De zon kruipt gretig
door de straten. Deuren worden uitvergroot, zwaaien open
en mensen vliegen uit als duiven. Denk ik aan die vreemde vogel
die in de trein zijn gitaar bespeelde. Zijn lach bleef steken
in het zweet. Hij staat vast op het program. Wie goed luistert
hoort de bierflesjes op de snaren ketsen, waaraan ik blijf hangen
als een vishaakje. Wij moeten wel lonen als hij zijn nest uitkomt.
Niemand luibakt in deze stad, niet vandaag. Het heden draaft
In de wind. Dat meisje in haar roze tutu, op haar spitzen, danst
doelbewust en licht. Zij laat heel Nederland in de minderheid.
Zie, dat kind. Zij haalt de kleuren uit het licht en legt ze op haar buik
te drogen, kijkt, alsof ze betekenis verstaat. Ze laat het hart sneller
kloppen, haperen in onwetendheid. Geen wonder dat het kleeft
als geruisloos gras. En daar, op de planken, staat een oude man.
De massa slijpt geheugen, onzeker en veeleisend, wachtend
op transformatie. Anderen naderen, slaan hem op de schouders
spelden hem medailles op. Zwijgend maakt hij zich los, verdwijnt
in het beeld van Zefke in de Begijnenhof. De vrouw naast me grijpt
in het beeld van Zefke in de Begijnenhof. De vrouw naast me grijpt
me bij de arm en zegt: zo ga ik vandaag, van straat naar steeg,
geestdriftig door de stad. Deze stad. Ze is prachtig en sterk.Geheime Tuinen
Geheime Tuinen
Bewoond was Sittard al in oude tijden,
maar toen de vesting eenmaal was gesloopt,
verkregen de volkstuinen onverhoopt
hun permanent karakter. Heel bescheiden ´
maar echt en prachtig, kunnen ze verleiden,
opdat je in het langsgaan binnenloopt,
de hele historiek in oren knoopt
en aan de keukentafel zult verspreiden.
Toen ik van Sittards ver verleden hoorde,
van wilskracht, noeste arbeid en van vlijt
was het begeestering die mij bekoorde.
De zorg om wat hier wordt tentoongespreid,
schootsvelden, parken die destijds al gloorden
en ons gebleven zijn; heelhuids uit de strijd.
===
[Voorgedragen tijdens het Geheime Tuinen-festival op 19 juni 2016,
Foto: Paul Mols. Kloostertuin Agnetenberg in hartje Sittard]
dinsdag, juni 14, 2016
zondag, juni 12, 2016
zondag, mei 22, 2016
Lachen om langzaam lief
Guirlandes kleuren in de schaduw rood
rondom de muur die in het eigen witsel krimpt
een kind, het lijkt gedroomd, is naakt
voor waar de zon opkomt, omkomt van verlangen
ze is als een maan die opveert in de glazen
lacht om langzaam lief
is dit een vluchtig weerzien, een vooruitkijken
wiegen op oude adem
zij spreekt van anders nu of later
legt bloot wat aangedaan niet kan
soms, waar ze is, beweegt wat vliegt zich voort
licht ogen en laat wat voorbij gaat wachten
rondom de muur die in het eigen witsel krimpt
een kind, het lijkt gedroomd, is naakt
voor waar de zon opkomt, omkomt van verlangen
ze is als een maan die opveert in de glazen
lacht om langzaam lief
is dit een vluchtig weerzien, een vooruitkijken
wiegen op oude adem
zij spreekt van anders nu of later
legt bloot wat aangedaan niet kan
soms, waar ze is, beweegt wat vliegt zich voort
licht ogen en laat wat voorbij gaat wachten
maandag, maart 14, 2016
Tegen de gewoonte in slaat zij dicht
haalt verhalen uit regels die niemand kent.
Zou de rivier altijd zo hoog hebben
gestaan dat in het landschap ogen verdrinken.
Hoe lang nog voordat zij buiten oevers treedt
in ons verdwijnt?
Zij is waar ik was, waar rotsvast stand hield
in het land dat onbegonnen schaduw maakt.
Wie is deze vrouw die takken draagt
die ik zou moeten kennen.
Zij spreekt mij aan
trekt water aan.
haalt verhalen uit regels die niemand kent.
Zou de rivier altijd zo hoog hebben
gestaan dat in het landschap ogen verdrinken.
Hoe lang nog voordat zij buiten oevers treedt
in ons verdwijnt?
Zij is waar ik was, waar rotsvast stand hield
in het land dat onbegonnen schaduw maakt.
Wie is deze vrouw die takken draagt
die ik zou moeten kennen.
Zij spreekt mij aan
trekt water aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)